Hz. Enes (r.a.) anlatıyor:
"Resulullah'ın vefatından bir iki ay önceydi. Peygamberimizin (s.a.v.) amcası Hz. Abbas (r.a.), bir topluluğa uğramıştı. Aralarında ensardan kimseler de vardı. Resulullah'ın hastalığı sebebiyle artan ızdırabını düşünüp ağlıyorlardı. Hz. Abbas (r.a.) onlara:
'Niye ağlıyorsunuz?' diye sordu. Onlar: 'Resulullah'la olan beraberliklerimizi hatırladıkta hislendik' dediler. Bunun üzerine Hz. Abbas, Resulullah'ın huzuruna girdi, ensarın ağlamasını haber verdi. Resulullah hemen başına bir sarık sardı ve odasından çıkıp minbere geçti. Halka hitap etmeye başladı. Ensarı hayırla yad etti. Onlara daima iyilikle muamele edilmesini tavsiye etti. Sonra da:
'Allah kulunu, dünya ile kendi katındakileri arasında serbest bıraktı. Kul da Allah'ın yanındakini tercih etti.' dedi. Bunun üzerine Hz. Ebu Bekir (r.a.): 'Ya Resulullah! Anamız babamız sana feda olsun' deyip ağlamaya başladı. Biz de bu ihtiyara ne oluyor ki, 'Allah kulunu dünya ve kendi katındakileri tercihte serbest bıraktı. Kul da Allah katındakileri seçti' sözü üzerine ağlayıp duruyor diye düşündük. Meğer burada serbest bırakılan kulun Resulullah olduğunu anlamış, o yüzden ağlıyordu. Bunu ilk anlayanımız Hz. Ebu Bekir (r.a.) olmuştu."
(Buhari, Salat, 80, Fezail, 3)